ศิลปกรรมในวิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ 2546

แนวคิด

ในความเป็นจริง ร่างกายและจิตใจของเราไม่เคยหยุดนิ่ง อยากที่จะทำสิ่งใหม่ๆ ที่ดีกว่า อยู่ตลอดเวลา วันเวลาของเรามักจะมีเรื่องเข้ามารบกวน ทั้งความวิตกกังวล ความเสียใจกับสิ่งที่ผ่าน ไปแล้ว และหวั่นกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น การวุ่นวายอยู่กับงานกระจุกกระจิก กับความทรงจำที่ผ่าน เข้ามาอย่างไม่นึกฝัน หรือคิดแต่ว่าเราต้องทำอะไร กายและใจของเราจึงกลายเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วย ความคิด และสัญชาตญาณ
ดั่งสมองที่ถูกปรนเปรอไปด้วยกิเลส ไม่อาจมีพื้นที่คำนึงถึงความดีงามที่พึงมีต่อมนุษย์ ด้วยกัน “ความเงียบ” จึงเป็นทางเลือกหนึ่ง ที่เราสามารถสัมผัสกับมันได้ เป็นบางสิ่งบางอย่างที่ให้ ความสงบ เป็นที่พักใจ นำเราไปสัมผัสกับสิ่งลึกซึ้งด้านใน ซึ่งเลื่อนไหลไม่ทันสังเกตกับความ วุ่นวายในชีวิตประจำวัน เป็นแหล่งแห่งความสุข เป็นแรงบันดาลใจ ปลุกเราให้อยู่กับปัจจุบันขณะ ซึ่งเราสามารถสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้ด้วยใจที่เป็นอิสระ จากการคาดคะเนล่วงหน้า และนำไปสู่ความ กระจ่างในจิตใจ
สร้างสรรค์ผลงานผ่านกระบวนการ อันก่อให้เกิดสมาธิ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการตั้ง สติ แสดงสุนทรียภาพความงามทางทัศนศิลป์ ในรูปแบบศิลปนามธรรมเรขาคณิต อย่างมีเอกภาพ ทางความคิด แสดงความเป็นปัจเจกบุคคล ใช้วัสดุ และกระบวนการทางเทคนิค เป็นสัญลักษณ์ เชื่อมโยงถึงความเป็นเพศหญิง เพื่อที่จะทำความเข้าใจต่อตัวเรา ในการถ่ายทอดทัศนะทางความคิด อารมณ์ และความรู้สึก ณ ปัจจุบันขณะ